δεν έχω

Λόγια πια.
Μ' αισθήματα και παραισθήσεις γεμάτη
και πάντα αναβλύζουσα.
Πολλές ξάγρυπνες νύχτες, και βράδυα χωρίς αστέρια και καλοκαιρινούς ουρανούς
περπάτησα.
Κράτησα αναμνήσεις και αφέθηκα στην γλυκιά προσμονή
της λήθης.
Χωρίς κανένα φόβο αγκαλιάζω όλα τα όμορφα
που μας χαρίστηκαν.
Χρόνος και απόσταση μας δόθηκαν άφθονα,
παρατήρησε την εποχή πώς αλλάζει μαζί μας.
Απρίλης κι ακόμα σήμερα μας βρέχει
αλλά μου υποσχέθηκες άνοιξη για αύριο.