Τί παράξενη σχέση μας δένει και συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί και να μας ξεφτί(λι)ζει;
Αν αναρωτηθώ πόσα λάθη έχω κάνει θα καταλήξω εκεί που ξεκίνησα: στο μηδέν ή στο ένα, πάντως σημασία δεν θα έχει καμιά.
Αν σκεφτώ πάλι πόσο σε ήθελα να με θέλεις θα νιώσω την εγωιστική μου φύση να με κυβερνά κυριαρχικά και ανελέητα και θα πονέσω, όχι ούτε κι αυτό βοηθά.
Αν συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη ελπίζοντας κάθε φορά να με οδηγήσουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα- μιας που διαφορετική είμαι εγώ μετά από κάθε μου λάθος και οι άνθρωποί μου-, τότε πιστεύω θ' αποτρελλαθώ. Απ' την άλλη να μαθαίνεις απ' τα λάθη σου κάποιος αδύνατο μου 'πε πως είναι, όσο σαν να αλλάζεις πετσί.
Αν παραδεχτώ πως σ' αγάπησα ίσως και να τ' αντέξω, ίσως η παραδοχή είναι η λύση στο μονόδρομο που βρέθηκα χαμένη αναρωτόμενη πώς έφτασα εδώ.
Άλλη μια βραδιά να γράφω μόνη μου για σένα που μ' άφησες εδώ
ίσως γιατί κατάλαβες ότι δεν θα σου έδινα τα περισσότερα
κι από αυτά που είχα κι απ όσα ονειρευόμουν να μην έχω ποτέ μου.
Ίσως πάλι να κουράστηκες στο παιχνίδι μας να χάνεις μιά και να κερδίζεις δύο.
Βαρέθηκες θα πείς να βάζεις τους όρους εσύ, το σημείο συνάντησης εσύ γνώμονα του καιρού της επιθυμίας σου και μιας νοσταλγίας παιδικής,
αχ παιδί μου.
Οι φωνές σου οι άηχες- οι αδιαμόρφωτες και άσπηλες -με παρακαλούν αισθήσεις να ξυπνήσω θαμμένες(; ) ή αγένητες μάλλον στα σπλάχνα μου να φυτέψω, τον έρωτά μας να προσδιορίσω ξεκάθαρα κι αυτοδύναμα.
Όλα στο φώς. Τα πάντα φώς μαζί σου, πρίγκιπα.
Μόνο έτσι μπορώ να είμαι μαζί σου εγώ.
Κρυμμένες συναντήσεις και φανερά βλέμματα.
Δυό φιλιά στο μάγουλο και αντίο. Ένας κερασμένος καφές μέχρι τον επόμενό μας. Σ' ευχαριστώ φίλε μου παλιέ κ αγαπημένε.
Το βράδυ σε περιμένω στο γνωστό μέρος της φίλης μας της κοινής:
της μνήμης και της λήθης που γίναμε.
Την ώρα θα στην ορίσω κάποτε στο όταν και στο τότε της ανάσας μου.
Όταν η αναζήτηση της διεκδίκησής σου βρεί για μένα σκοπό,
όταν ο κόσμος μου μάθει τί είναι αυτό που θέλω από σένα:
όλα ή τίποτα.
Όταν μάθω να σε τραγουδώ σαν να σε φοράω φυλαχτό.
Κατάδικό μου.
