Tuesday, July 6, 2010

Βγήκαν τα Κοκκόρια*

Πήρα στέκα με μεγάλο φιόγκο και γελάνε οι φίλες,
μα δεν με νοιάζει. Χά.
Σαν παραλογισμός τώρα φέρνεις στο μυαλό μου.
Εμ βέβαια πού να το πιστέψω πως εμφανίστηκες!!
Γίνεται να μετράω τις μέρες και να γυρίζω στα λημέρια σα ληστής
που καρτερεί τη λεία του να ΄ρθεί;
Μια βδομάδα πάει σχεδόν.
Τυχαίο δεν είναι, μοιραίο ποιός θα το πεί;
Δεν ξέρω. Δεν έχασα ποτέ τον έλεγχο.
Πρόσωπο με πρόσωπο τώρα
με τους φόβους μου και τον εγωισμό μου.
Είναι πιο δυνατός από  σένα, για άλλη μια φορά.
Τί από όλα ήταν αλήθεια για μένα και για σένα.
Έχω μπερδευτεί και αφαιρούμαι...
Φοβάμαι μήπως αλλάξω και δεν με γνωρίσεις,
φοβάμαι να σ' αναγνωρίσω στα γνωστά πρόσωπα.
Σταμάτα κ' άκου.
Σταμάτα. Ή σταμάτησες ήδη;

Sungazing

Κάθομαι στο πάτωμα του σπιτιού  να ακουμπώ στο ξύλο που ήταν εδώ πολύ πριν από μένα  τοποθετημένο ψαροκόκκαλο με μεράκι  σ' ένα χωρο-χρό...