Καταδίωξη

Έμαθα ν' αγαπάω έτσι. Δεν μπορώ ν' αγαπάω χωρίς να φοβάμαι.
Νόμιζα ότι το ξεπέρασα αλλά όχι.
Αυτό το βλέμμα.
Ακόμα τους κοιτάζεις όλους; Ακόμα κι αν τους πειράζει;
Εγώ, σε διαβεβαιώ, με κοίταξες.
Κι ήταν σαν να τράβηξες τις κουρτίνες.
Και σε είδα που με είδες. Το είδα καθαρά.
Ένιωθα πιο λίγα πράγματα, αποτραβιγμένη όπως ήμουν,
αλλά τα ένιωθα πιο δυνατά.
Γι' αυτό σε είδα.
Με συγκινεί να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου,
ακόμα κι αυτά που περνάν από μπροστά σου χωρίς να τα καταλαβαίνεις.
Τώρα όλα ρέουν, όλα έχουν νόημα όπως δεν είχαν ποτέ πριν.
Εγώ τί; μόνη όταν είσαι μόνος και εσύ; Διαθέσιμη όποτε εσύ μπορείς;
Εγώ..εγώ περιμένω..εσύ; Όλοι μπορούν να περιμένουν...
Καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός και κάποτε αυτός που μας καταδιώκει
δεν είναι παρά ο εαυτός μας.
Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν μακρυά μας;
Κουράστικα να το κάνω.
Εκείνα που διαλέξαμε να δούμε, ο ακατέργαστος πυρήνας μιας ουσίας
κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε πλήθος άλλων παραπληρωματικών στοιχείων.
Προδοσία είναι άραγε όταν παρεξηγούν τις προθέσεις σου;
Μεταστροφή και αμφισβήτηση.
Σ' αγαπώ κι όταν δεν είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι σαν τον διαλεκτό αγαπημένο μου.
Όταν είσαι εκεί είναι αλλιώς. Δεν ξέρω πώς, απλώς αλλιώς.
Πίστευα ότι όταν κάποιος κοντινός σου πάρει μια λάθος στροφή, δεν μπορείς να κάνεις κάτι
απέχεις.
Κι όμως η αποχή δεν είναι σεβασμός, είναι εγκατάλειψη.
Είναι αποδοχή της δυνατότητας να τον χάσεις, να πάρει τον πιο μακρινό από σένα
δρόμο.
Κι αρχίζει η καταδίωξη από το παρελθόν.
Κι ύστερα τελειώνει.

Το χαζοπούλι

Το χαζοπούλι στην αυλή βρήκε ένα ψίχουλο εκεί
στα χιόνια απ' το πρωί και το τσιμπάει...
Την παγωμένη μου καρδιά έτσι όπως πέφτει από ψηλά
το χιόνι τη σκεπάζει όσο πάει...

Κι αναρωτιέμαι απ' το πρωί, μα τι ζωή είναι αυτή;
Όσο της δίνω, άλλο τόσο μου ζητάει...
Κι ακούγεται από την αυλή μια "τσιριτρό" μια "τσιριτρί"
το χαζοπούλι με κοιτάζει και γελάει...

Μπορεί στ' αλήθεια "τσιριτρό" να πεί: "όλοι με λέν' χαζό,
γιατί όποιος στήσει την παγίδα του με πιάνει"...
Κι ίσως σημαίνει "τσιριτρί": "εγώ είμ' ένα χαζό πουλί,
εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει"...

Έχει καθίσει στην αυλή μέσα στα χιόνια απ' το πρωί
στα χιόνια απ' το πρωί και με κοιτάει...
Η παγωμένη μου καρδιά έχει θαφτεί πολύ βαθιά
όμως, ακόμη την ακούω να χτυπάει...

Τι χαζοπούλι είν' αυτό; Όλο κοιτάει στο κενό
τον παγωμένο ουρανό και τιτιβίζει...
Κι ακούγονται από μακριά οι φίλοι του κάτι πουλιά
σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

Σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

έφυγα

Επειδή ήμουν μόνη και δεν είχα τίποτα.
Έπνιξα τη θλίψη μου και καμωνόμουν πως ήμουν δυνατή.
Η καρδιά μου χτυπά μέσα στην έκσταση και στη μιζέρια.
Αυτός ο δρόμος, αν τον ακολουθήσω μέχρι το τέρμα, θα μ' οδηγήσει σ' εκείνη την πόλη.
Όσο θλιμμένη κι αν είμαι, δεν θ' αφήσω να κυλήσει ούτε ένα δάρκυ
κι αν τα πόδια μου τρέχουν πιο γρήγορα
είναι επειδή θέλω να διώξω μακριά τις αναμνήσεις μου.
Αυτόν το δρόμο δεν θ' ακολουθήσω. Ίσως να βγάζει κατευθείαν στην πόλη μου.
Δεν θα πάω εκεί. Δεν μπορώ.
Κι όταν έρθει το αύριο εγώ πάλι η ίδια θα είμαι
πάντα η ίδια.
Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω.

Είναι ωραίο όταν ξέρεις τί θέλεις να κάνεις.
Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Αυτό μόνο ξέρω.
Ξέρω πως δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό που θέλω να κάνω
και έτσι ζώ την κάθε μέρα.
Μπορείς ν' αγαπήσεις χωρίς να κάνεις σχέδια για το μέλλον;
Προχώρα εσύ.
Μην περιμένεις την τελειότητα απ' την αρχή.
Ξεκίνα και θα δείς πού θα σε βγάλει.
Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια.
Και ίσως και λίγη τύχη.

Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη;

;
Πώς ξεχωρίζεις την αγάπη απο τον πόθο;
Τα συναισθήματα αλλάζουν γιατί το θέλουμε εμείς
ή γιατί πεθαίνουν μόνα τους χωρίς συνεχή φροντίδα και παρακολούθηση;
Δεν μπορεί, τα συναισθήματα δεν έχουν ψυχή, πόσο παράλογο ακούγεται στ΄αλήθεια για κάτι που έχει τόσο στενή σύνδεση με την ανθρώπινη ψυχή...
Πώς μπορώ ν αγαπώ κάποιον και να υποκρίνομαι στον εαυτό μου, στους άλλους, στον ίδιο... Αυτό που αποζητώ πιο πολύ τελικά στον κόσμο, η ειλικρίνεια, είναι αυτό ακριβώς από το οποίο κρύβομαι και αναδιπλώνομαι στον εαυτό μου ξανά και ξανά.
Σταματάς να αγαπάς κάποιον για τον οποιό ένιωσες πώς είναι τελικά το μόνο που σε συγκρατεί στα πόδια σου και σου δίνει δύναμη;
Το πιο καλό ναρκωτικό που μας ανεβάζει, η αγάπη.
Ανεξερεύνητη η δύναμή της και απύθμενη...
Το σ αγαπώ το λές και δεν τελειώνει και δεν τελειώνεις και εσύ ποτέ με το να το λές, το επαναλαμβάνεις σε κάθε ευκαιρία. σ αυτόν που αγαπάς πάντα και σ αυτόν που σου αφιέρωσε χρόνο για να σε ακούσει, για να αγαπήσεις εσύ την εικόνα που δημιούργησε για σένα και στην επέστρεψε πάλι πίσω, και καταλάβατε πως επικοινωνείτε τελικά, πως είναι δυνατό να μιλήσεις και να σε ακούσουν με μια φωνή πιο δυνατή που δεν ακούγεται όσο και να φωνάξεις, με λέξεις που δεν έχουν υπάρξει ποτέ, με μάτια που γυαλίζουν, πρόσωπο με πρόσωπο και σώμα με σώμα.
 Μου δίνεις έμπνευση για την επόμενη μέρα, για το επόμενο βήμα...
Πότε σε γνώρισα και πότε θα σε ξεχάσω; Κι αν δεν γίνει ποτέ αυτό θα είμαι πραγματικά τυχερή! Κι αν δεν υπάρχουν εμπόδια παρά μόνο φανταστικά, αυτά που τα βάζουμε εσύ και εγώ, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, με το φόβο να μας κυριεύει, να μας διαλύει και να μας παραμορφώνει.
Δεν υπάρχει απόρριψη αλλά φόβος γι αυτήν.
Όσο μεγαλύτερη η επένδυση, τόσο μεγαλύτερη η επιστροφή. Κι εγώ φοβάμαι μη σε χάσω, και συμβιβάζομαι , κανω κακό και στους δυό. δεν υπάρχει λάθος και σωστό....Σ αγαπω.
Πώς θα στο πώ και πώς θα στο δείξω; Κι αν τελικά δεν το πώ ποτέ θα το σκέφτομαι μια ζωή, σαν αποθυμένο.
Θα στέκομαι εκεί στην προβλήτα όσο εσύ απομακρύνεσαι από μένα και τη ζωή μου ή θα μπώ και γώ σε κοινή τροχιά με σένα και θα ταξιδέψουμε μαζί για μέρη καινούργια γιατί θα χουμε καινούργια μάτια, καινούργιες αισθήσεις, καινούργια ζωή.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στις προ(σ)κλήσεις και στα ρίσκα. Συνήθως μου βγαίνουν σε καλό.

α.

all you need is love...

λεμονάδα φράουλα

Σήμερα ήταν μια από εκείνες τις μέρες.
Όταν κοιτάς τον εαυτό σου και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι πρέπει ν' αλλάξει.
Τώρα το δύσκολο κομμάτι είναι να βρείς το κουράγιο να αλλάξεις αυτό που σ' ενοχλεί.
Και να προχωρήσεις μπροστά.
Όπως σε προστάζει η ζωή: να εξελιχθείς, να αλλάξεις και να προσαρμοστείς.