ερωτευμένη σχιζοφρενής

πονάω

Νιώθω ότι γερνάω δίχως να ωριμάσω.
Αυτό άραγε φοβούνται οι άνθρωποι όταν νιώθουν ότι μεγαλώνουν , όταν φοβούνται το χρόνο..δεν ξέρω...
Οι αποφάσεις για τη νέα χρονιά..το τελευταίο kinder έκπληξη , to suicide song στο repeat και για όσους δεν το ξέρουν είναι ότι πιο κατά της αυτοκτονίας.
Θυμάμαι την πιο πρόσφατη ταινία του woody allen (Whatever Works) γλυκιά και ρομαντική... και τώρα που το ξανασκέφτομαι το finale, τελικά μας λένε ότι μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας μπορεί να σε οδηγήσε στο να βρείς το significant other σου, το άλλο σου μισό, την αδερφή ψυχή σου αδερφάκι μου! άραγε αυτό να είναι μια προτροπή του να πάρουμε τις αποτυχίες της ζωής με καλό μάτι; όταν η ζωή στου πετάει λεμόνια..ποιός ξέρει τι πρέπει να κάνεις τελικά;
Θα 'θελα να μπορώ να επικοινωνήσω με τον εαυτό μου καλύτερα ..αλλά γι' αυτό πρέπει πρώτα να με προσδιορίσω με πληρότητα, να μάθω τελικά ποιά είμαι.
Εντάξει, δεν τα χω πάει άσχημα: Αγαπώ τους γονείς μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου, όλα αυτά αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι απ τον εαυτό μας αν και πακέτο μας συνοδεύουν τα κοινωνικά στερεότυπα.
Καμιά φορά βέβαια νιώθω έντονα αυτοκαταστροφικές τάσεις, νιώθω πως θέλω να επιταχύνω τη διαδικασία φθοράς παίζοντας με το χρόνο.
Είμαι ευχαριστημένη με το παρόν, με το μέλλον είναι που φοβάμαι, την εξέλιξη μου και αν αυτή θα με ικανοποιεί. Ήμουν μέχρι τώρα υπό την προστασία των άλλων, υπό φτερούγες πυκνές που με κάλυπταν και με έτρεφαν και με οδηγούσαν στα τυφλά..
Τώρα είμαι ξεσκεπασμένη ελεύθερη με μόνο περιορισμό τους εσωτερικούς μου φραγμούς, αυτούς που προσπάθησαν να μου δημιουργήσουν κι αυτούς που έφτιαξα εγώ με τα μάτια μου και τις άλλες αισθήσεις.
Αν νιώθω μουδιασμένη πολλές φορές, αν νιώθω κάτι λίγο αυτό το νιώθω τώρα ακόμα πιο έντονο πιο δυνατό με μια ξεκάθαρη φωνή μέσα μου. Αποτρελαίνομαι και όλα είναι ρευστά εδώ.

Θα πρεπε να μαστε ιδιοφυίες για να δούμε τη συνολική εικόνα. Αν παίζουμε όμως σ' ένα θέατρο παραλόγου, ποιός είναι θεατής στον παραλογισμό μας;

Θα ξορκίσω τους φόβους μου! Αυτός είναι ο νέος μου στόχος: να τους δω κατάματα και να γελάσω. Θα τους αναγνωρίσω και θα συμφιλιωθώ μαζί τους. Θα περπατήσουμε μαζί χέρι χέρι μπροστά σ' ένα τεράστιο ακροατήριο και η φωνή μου θ' ακουστεί καθαρή και σταθερή χωρίς σπασμούς, μαζί με των άλλων. Θ' ακουστούμε όλοι, ο καθένας ξεχωριστά, θα σταθώ στα πόδια μου και θα γελάω. Θα γελάω μ' ευχαρίστηση που θα πετάω χωρίς φτερά. Θα βρώ αυτό που μου ταιριάζει: αυτό που με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Θέλω να γίνω μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα ανεξάρτητη. Μέσα και έξω από τους ανθρώπους. Θα είμαι τυχερή κι αισιόδοξη όπως αυτή τη στιγμή. Θα γελάω πάντα.

Γιατί να μας τρομάζει η φθορά αν είναι γλυκιά; Θα μεγαλώνω σαν το κρασί και θα κρατήσω όλα μου τ' αρώματα.

Ο παρατηρητής επηρεάζει το πείραμα και αυτός που με βλέπει με αλλάζει γιατί κοιτάω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του. Και άλλοτε τρομάζω και άλλοτε γελάω με χαρά, μελαγχολώ ή νευριάζω, αγανακτώ και πάλι χαμογελάω. Γιατί δεν κλαίω συχνά; έχω καταπιεστεί πολύ σ' αυτή ή σε μια άλλη ζωή και τώρα μου βγαίνουν βασανιστικά και αργά. Κι αυτό το βάσανο είναι λύτρωση μαζί.

Εκεί που τελειώνεις εγώ αρχίζω..φοβάμαι την προδοσία και από αυτό κυνηγιέμαι. Λέω ψέμματα και εγώ και φοβάμαι ν' αποκαλυφθώ.Υπάρχει στ' αλήθεια άσπρο ψέμμα; και εγώ τι χρώμα θα ήμουν;
Ισορροπία ψάχνω για να σταθώ στα πόδια μου όσο μεγαλύτερη η επένδυση τόσο μεγαλύτερη και η προσδοκία για μεγάλη επιστροφή. Όρκος: στα ταξίδια, όσα κάνω, να συνεχίζω να μπορώ να διασκεδάζω το εγώ μου και να ανοίγω τα μάτια μου και την ψυχή μου. Πεφταστέρι είναι Πτώση, όσο φωτεινή κι αν είναι. Κι εγώ θέλω να μαι ψηλά στον ουρανό να τα βλέπω όλα και να ευχαριστιέμαι.
Είμαι καλή στην προσαρμογή και τις παραλλαγές. Ίσως βαριέμαι το ίδιο και το στάσιμο. Αλλά πάλι ίσως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο να ριζώσω κάπου αν θέλω να παραμείνω σταθερή στους ανέμους και στις φωνές των σειρήνων, πιστή στο νησί μου.

Τα βρώμικα χέρια μου απλώνουν για να φτάσουν το σπίτι μου. Απόψε είναι σήμερα, το έξω με το μέσα μου το ίδιο. Τη ζωή μου στα άκρα του σκορπιού, στο περιθώριο και στα λημέρια του λέοντα της κυριαρχίας. Αλλά είμαι πολύ περίφανη για να το παραδεχτώ πως θέλω να μαι πρώτη γι' αυτό δίνω τη θέση μου σε άλλους γιατί με τρομάζω κάτι τέτοιες ώρες μικρές και βρώμικες...Πάλι ο χρόνος και οι κόρες του. Πάντα μάλωνα μαζί του, πάντα δεν καταλάβαινα πως περνούσε, με γελούσε με κορόιδευε αλλά στο τέλος τα βρίσκαμε τσίμα τσίμα, εκεί στο περιθώριο των άκρων. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα με παίρνει να παίζω μαζί του. Μεγάλωσα όπως είπα και στην αρχή και τα παιχνίδια δεν μου πρέπουν. Και τα πρέπει δεν μ' αρέσουν αλλά τα κλισέ και τις λαϊκές σοφίες τις βλέπω με συμπάθεια, τις επεξεργάζομαι γλυκά να δώ τί θα μου πούν, αν θα τους πάω κόντρα από αντίδραση ή αν θα συμβαδίσω μαζί τους.
Τόσοι άνθρωποι κανείς δεν μ' άγγιξε όπως θα ήθελα αλλά όλοι τους ίσως προσπάθησαν με τον τρόπο τους και στην προσπάθειά μου να τους καταλάβω (κι εμένα μαζί) μπλέκομαι και κουβαριάζομαι και σκοντάφτω. και φτού κι απ' την αρχή η Προσπάθεια.

Δεν προσπαθώ αρκετά, προσπαθώ στο relanti....στο ελάχιστο δυνατό...
Επαναπαύομαι και το φοβάμαι. Στα δύσκολα θα ζοριστώ και πάλι. Λάθος! Στις λεπτομέρεις θα κριθεί το αποτέλεσμα. Στον αγώνα της Ζωής που αντίπαλος είναι ο Χρόνος - ο καινούργιος, ο παλιός, ο επόμενος και αυτός που ξεχάστηκε στο μακρινό παρελθόν- ποιός να με καθοδηγήσει παρά μόνο ο εαυτός μου. Θα προσπαθήσω να δώ πέρα από τους ουρανούς και τους ορίζοντες, να γίνω σοφή να δώ τη συνολική εικόνα και να καταλάβω. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον αυτό μπορώ να κάνω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ...

Η ερώτηση δεν είναι πως θα είναι το τέλος, αλλά πώς θα με βρεί...
Ικανοποιημένη στο μικρόκοσμό μου (άραγες);
Θα νιώθω καλύτερα αύριο, με το φώς του πρωινού!
Το σήμερα έγινε μόλις σήμερα το πρωί!
Καταπίνω πιο πολλά απ' όσα μπορώ ποτέ να μασήσω.
Ακούω τις καμπάνες και πρέπει να ξημερώνει εκεί κάπου στο σύννεφο νούμερο 9.
Περίμενα μέχρι τώρα για να δώ δυο παιδάκια μπροστά σε μια διαφήμιση να κρατάνε τα μπαλόνια τους για να δώ την πραγματική φούσκα.

πεπρωμένο

αυθαιρεσίες σάρκινες

It's unfortunate that when we feel a storm,
we can roll ourselves over 'cause we're uncomfortable
Oh well the devil makes us sin
But we like it when we're spinning, in his grin.

Love is like a sin my love
For the ones that feels it the most
Look at her with her eyes like a flame
She will love you like a fly will never love you, again

Oh, ho..

It's unfortunate that when we feel a storm,
we can roll ourselves over when we're uncomfortable
Oh well the devil makes us sin
But we like it when we're spinning, in his grin.

Oh, ho,..


Love is like a sin my love
For the one that feels it the most
Look at her with her smile like a flame
She will love you like a fly will never love you, again

Καταδίωξη

Έμαθα ν' αγαπάω έτσι. Δεν μπορώ ν' αγαπάω χωρίς να φοβάμαι.
Νόμιζα ότι το ξεπέρασα αλλά όχι.
Αυτό το βλέμμα.
Ακόμα τους κοιτάζεις όλους; Ακόμα κι αν τους πειράζει;
Εγώ, σε διαβεβαιώ, με κοίταξες.
Κι ήταν σαν να τράβηξες τις κουρτίνες.
Και σε είδα που με είδες. Το είδα καθαρά.
Ένιωθα πιο λίγα πράγματα, αποτραβιγμένη όπως ήμουν,
αλλά τα ένιωθα πιο δυνατά.
Γι' αυτό σε είδα.
Με συγκινεί να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου,
ακόμα κι αυτά που περνάν από μπροστά σου χωρίς να τα καταλαβαίνεις.
Τώρα όλα ρέουν, όλα έχουν νόημα όπως δεν είχαν ποτέ πριν.
Εγώ τί; μόνη όταν είσαι μόνος και εσύ; Διαθέσιμη όποτε εσύ μπορείς;
Εγώ..εγώ περιμένω..εσύ; Όλοι μπορούν να περιμένουν...
Καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός και κάποτε αυτός που μας καταδιώκει
δεν είναι παρά ο εαυτός μας.
Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν μακρυά μας;
Κουράστικα να το κάνω.
Εκείνα που διαλέξαμε να δούμε, ο ακατέργαστος πυρήνας μιας ουσίας
κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε πλήθος άλλων παραπληρωματικών στοιχείων.
Προδοσία είναι άραγε όταν παρεξηγούν τις προθέσεις σου;
Μεταστροφή και αμφισβήτηση.
Σ' αγαπώ κι όταν δεν είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι σαν τον διαλεκτό αγαπημένο μου.
Όταν είσαι εκεί είναι αλλιώς. Δεν ξέρω πώς, απλώς αλλιώς.
Πίστευα ότι όταν κάποιος κοντινός σου πάρει μια λάθος στροφή, δεν μπορείς να κάνεις κάτι
απέχεις.
Κι όμως η αποχή δεν είναι σεβασμός, είναι εγκατάλειψη.
Είναι αποδοχή της δυνατότητας να τον χάσεις, να πάρει τον πιο μακρινό από σένα
δρόμο.
Κι αρχίζει η καταδίωξη από το παρελθόν.
Κι ύστερα τελειώνει.

Το χαζοπούλι

Το χαζοπούλι στην αυλή βρήκε ένα ψίχουλο εκεί
στα χιόνια απ' το πρωί και το τσιμπάει...
Την παγωμένη μου καρδιά έτσι όπως πέφτει από ψηλά
το χιόνι τη σκεπάζει όσο πάει...

Κι αναρωτιέμαι απ' το πρωί, μα τι ζωή είναι αυτή;
Όσο της δίνω, άλλο τόσο μου ζητάει...
Κι ακούγεται από την αυλή μια "τσιριτρό" μια "τσιριτρί"
το χαζοπούλι με κοιτάζει και γελάει...

Μπορεί στ' αλήθεια "τσιριτρό" να πεί: "όλοι με λέν' χαζό,
γιατί όποιος στήσει την παγίδα του με πιάνει"...
Κι ίσως σημαίνει "τσιριτρί": "εγώ είμ' ένα χαζό πουλί,
εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει"...

Έχει καθίσει στην αυλή μέσα στα χιόνια απ' το πρωί
στα χιόνια απ' το πρωί και με κοιτάει...
Η παγωμένη μου καρδιά έχει θαφτεί πολύ βαθιά
όμως, ακόμη την ακούω να χτυπάει...

Τι χαζοπούλι είν' αυτό; Όλο κοιτάει στο κενό
τον παγωμένο ουρανό και τιτιβίζει...
Κι ακούγονται από μακριά οι φίλοι του κάτι πουλιά
σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

Σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

έφυγα

Επειδή ήμουν μόνη και δεν είχα τίποτα.
Έπνιξα τη θλίψη μου και καμωνόμουν πως ήμουν δυνατή.
Η καρδιά μου χτυπά μέσα στην έκσταση και στη μιζέρια.
Αυτός ο δρόμος, αν τον ακολουθήσω μέχρι το τέρμα, θα μ' οδηγήσει σ' εκείνη την πόλη.
Όσο θλιμμένη κι αν είμαι, δεν θ' αφήσω να κυλήσει ούτε ένα δάρκυ
κι αν τα πόδια μου τρέχουν πιο γρήγορα
είναι επειδή θέλω να διώξω μακριά τις αναμνήσεις μου.
Αυτόν το δρόμο δεν θ' ακολουθήσω. Ίσως να βγάζει κατευθείαν στην πόλη μου.
Δεν θα πάω εκεί. Δεν μπορώ.
Κι όταν έρθει το αύριο εγώ πάλι η ίδια θα είμαι
πάντα η ίδια.
Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω.

Είναι ωραίο όταν ξέρεις τί θέλεις να κάνεις.
Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Αυτό μόνο ξέρω.
Ξέρω πως δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό που θέλω να κάνω
και έτσι ζώ την κάθε μέρα.
Μπορείς ν' αγαπήσεις χωρίς να κάνεις σχέδια για το μέλλον;
Προχώρα εσύ.
Μην περιμένεις την τελειότητα απ' την αρχή.
Ξεκίνα και θα δείς πού θα σε βγάλει.
Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια.
Και ίσως και λίγη τύχη.

Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη;

;
Πώς ξεχωρίζεις την αγάπη απο τον πόθο;
Τα συναισθήματα αλλάζουν γιατί το θέλουμε εμείς
ή γιατί πεθαίνουν μόνα τους χωρίς συνεχή φροντίδα και παρακολούθηση;
Δεν μπορεί, τα συναισθήματα δεν έχουν ψυχή, πόσο παράλογο ακούγεται στ΄αλήθεια για κάτι που έχει τόσο στενή σύνδεση με την ανθρώπινη ψυχή...
Πώς μπορώ ν αγαπώ κάποιον και να υποκρίνομαι στον εαυτό μου, στους άλλους, στον ίδιο... Αυτό που αποζητώ πιο πολύ τελικά στον κόσμο, η ειλικρίνεια, είναι αυτό ακριβώς από το οποίο κρύβομαι και αναδιπλώνομαι στον εαυτό μου ξανά και ξανά.
Σταματάς να αγαπάς κάποιον για τον οποιό ένιωσες πώς είναι τελικά το μόνο που σε συγκρατεί στα πόδια σου και σου δίνει δύναμη;
Το πιο καλό ναρκωτικό που μας ανεβάζει, η αγάπη.
Ανεξερεύνητη η δύναμή της και απύθμενη...
Το σ αγαπώ το λές και δεν τελειώνει και δεν τελειώνεις και εσύ ποτέ με το να το λές, το επαναλαμβάνεις σε κάθε ευκαιρία. σ αυτόν που αγαπάς πάντα και σ αυτόν που σου αφιέρωσε χρόνο για να σε ακούσει, για να αγαπήσεις εσύ την εικόνα που δημιούργησε για σένα και στην επέστρεψε πάλι πίσω, και καταλάβατε πως επικοινωνείτε τελικά, πως είναι δυνατό να μιλήσεις και να σε ακούσουν με μια φωνή πιο δυνατή που δεν ακούγεται όσο και να φωνάξεις, με λέξεις που δεν έχουν υπάρξει ποτέ, με μάτια που γυαλίζουν, πρόσωπο με πρόσωπο και σώμα με σώμα.
 Μου δίνεις έμπνευση για την επόμενη μέρα, για το επόμενο βήμα...
Πότε σε γνώρισα και πότε θα σε ξεχάσω; Κι αν δεν γίνει ποτέ αυτό θα είμαι πραγματικά τυχερή! Κι αν δεν υπάρχουν εμπόδια παρά μόνο φανταστικά, αυτά που τα βάζουμε εσύ και εγώ, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, με το φόβο να μας κυριεύει, να μας διαλύει και να μας παραμορφώνει.
Δεν υπάρχει απόρριψη αλλά φόβος γι αυτήν.
Όσο μεγαλύτερη η επένδυση, τόσο μεγαλύτερη η επιστροφή. Κι εγώ φοβάμαι μη σε χάσω, και συμβιβάζομαι , κανω κακό και στους δυό. δεν υπάρχει λάθος και σωστό....Σ αγαπω.
Πώς θα στο πώ και πώς θα στο δείξω; Κι αν τελικά δεν το πώ ποτέ θα το σκέφτομαι μια ζωή, σαν αποθυμένο.
Θα στέκομαι εκεί στην προβλήτα όσο εσύ απομακρύνεσαι από μένα και τη ζωή μου ή θα μπώ και γώ σε κοινή τροχιά με σένα και θα ταξιδέψουμε μαζί για μέρη καινούργια γιατί θα χουμε καινούργια μάτια, καινούργιες αισθήσεις, καινούργια ζωή.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στις προ(σ)κλήσεις και στα ρίσκα. Συνήθως μου βγαίνουν σε καλό.

α.

all you need is love...

λεμονάδα φράουλα

Σήμερα ήταν μια από εκείνες τις μέρες.
Όταν κοιτάς τον εαυτό σου και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι πρέπει ν' αλλάξει.
Τώρα το δύσκολο κομμάτι είναι να βρείς το κουράγιο να αλλάξεις αυτό που σ' ενοχλεί.
Και να προχωρήσεις μπροστά.
Όπως σε προστάζει η ζωή: να εξελιχθείς, να αλλάξεις και να προσαρμοστείς.